Dag van Cuijk

Marc, Rebecca, Lisa, Evan

Laatste keer om 2 uur die wekker. Ik heb in de nacht 2 maal pcm ingenomen ivm mijn heup, kon er niet door slapen. Ik kon mijn draai niet vinden. Gelukkig is het wel gelukt.. Gisteren heb ik nog aan mijn manneke gevraagd om niet zijn plan uit te voeren. Hij had het super leuke plan opgevat om naar verschillende punten te rijden om me aan te moedigen. Ik heb hem gevraagd dat niet te doen omdat ik dan in kan storten en dat ik dan niet meer verder wil. Dat risico is me iets te groot... Hij gaat me opwachten op de camping... Mijn mams gaat ons opwachten bij de finish en Rebecca haar vader en broertje en vrienden staan daar dan ook... Dat is overigens wel een leuke motivatie om te lopen.

 Vandaag loopt een snelle loper (Marc. Met snelle loper bedoel ik dat hij normaal tussen 12:00 en 13:00 al binnen is)  een groot deel met ons mee. Ik vind dat wel plezierig, beetje afleiding. Mijn hielen zijn overigens stukken beter dan gisteren!!! Ik had het gevoel dat de dag haalbaar zou kunnen zijn. Uiteraard wilde ik niet te ver op de zaken vooruit lopen. Vandaag was het feest. Zo werd me verteld dat vandaag zou het aanvoelen alsof ik gedragen wordt door de toeschouwers. Dat de mensen aan de kant je toe juichen en moed in spreken en dat er veel te zien zou zijn en veel muziek. Ze hadden gelijk. Ik zie nog meer mensen aan de kant en nog meer feest. Halverwege de lus gaan we even een break houden, zoals elke keer halverwege, even de sokken wisselen.. Alhoewel ik me ontzettend moe voel voel ik me ook op een andere manier wel oke. maar ik heb het idee dat ik niet meer snel kan lopen, alsof mijn benen steeds minder luisteren naar me. Toch neem ik nog pcm in voor spiegel opbouw, baat het niet dan schaad het niet.. Afgelopen dagen zeer weinig pijnstillers genomen (2 stuks) en voor de laatste dag kon ik wel wat inzetten. Ergens lijkt het snel te gaan deze dag en deze kilometers. Klopt het wel?? Rebecca ervaart het ook zo. We hebben dan ook het besluit genomen lekker rustig aan te doen. Immers hebben we een extra uur om binnen te komen. Onderweg spreek ik een Engelsman met een mooie bolle hoed. Hij zegt; "Wie heeft dit idiote idee bedacht om dit te gaan doen?" "Tja, geen idee... "Waarop hij weer zegt "Tot volgend jaar hé :D "

Bij Cuijk verteld Rebecca hoe stil het er vorig jaar was door MH17 en dat dat het extra pittig maakte. Dat kan ik me ook goed indenken. Dit jaar is er volop feest, leuke afleiding. De ponton brug vind ik geweldig, wat een leuke actie van het leger (elk jaar weer)  We nemen vaker korte stops en dat vind ik heel plezierig! Kon ik ook nog even mijn schoenen wisselen. En ik voelde ineens spierpijn in 2 teentjes. Ik moet hier zo om lachen, wist niet dat spierpijn in teentjes überhaupt mogelijk was. Mijn mams houdt me op de hoogte wat de app aan geeft hoeveel km het nog is. Mijn app was allang gestopt. Vanochtend toen ik startte zei dat ding al dat ik gefinisht was. Bij Malden zitten de verzorgers van de camping en daar stoppen we natuurlijk even. Mijn mams zegt: nog 2,5 km. Maar ik zie toch echt een bord met nog 7 km. Iedereen lijkt langzamer te lopen. En ineens snap ik dat extra uurtje de tijd op de laatste dag. Het is file lopen... Vanaf Malden ongeveer... 2.5 km pu ongeveer gok ik... En dat zijn de laatste loodjes. Ik geloof dat ik wel 3 keer tegen Ki een andere eindtijd geef, steeds later. En ik wilde eigenlijk nog wel een stop inlassen op de st Annastraat, maar waar?? Op elk muziekje beweeg ik dan even mee op het ritme en zing ik mee. Rebecca en ik nemen dingen aan van water (van organisatie?) tot aan snoepjes die door kinderen worden aangeboden. Geven nog wat high fives aan de kids die daarvoor aan de weg staan. Het is een hele happening...  Maar wat ben ik blij als we bij de finish arriveren zeg!!! Het was even zoeken naar Ki, maar die zit in een vak waar wel was aangegeven welk nummer (ik zag daarvoor een paar vakken zonder nummer). Rebecca haar vader en broer stonden ietsjes verderop en ik kon niet wachten om die man weer te zien die ik 3 dagen achtereen had gezien om me uit te checken maar nu voor de laatste keer om vervolgens te gaan zitten en niet meer op te staan..... Maar eerst omarm ik Rebecca nog, feliciteer haar... En ga daarna zitten....
Dre wacht me op bij de camping, als ik hem zie ben ik dan ook helemaal gerust gesteld dat alles oké komt, en dat ik thuis kom vandaag nog (moet wel, morgen is er storm volgens de voorspellingen en de camper moet dan al weg zijn). Ik hou zijn hand goed vast. Normaal doet hij dat bij mij zodat ik niet te snel ga lopen, maar dit keer is het andersom.

Via deze weg wil ik jullie allemaal bedanken voor jullie lieve berichtjes die ik heb ontvangen via FB/whatsapp/sms/Nijmeegse app (die helaas niet altijd even goed deed frown-emoticon ) Het was een pittige tocht en ik heb veel aan de berichtjes gehad aan steun om door te gaan smile-emoticon

En in het bijzonder wil ik de verzorgers bedanken die elke dag ons op vingen en alles regelde voor ons van eten koken, voetenbadje regelen, drinken aan geven tot afspraak maken bij de blarenprikkers.. (etc..)

En ook wil ik de ouders van Rebecca bedanken, die hun camper te leen hadden gegeven voor deze dagen, oh wat een luxe!!

Mede-lopers van de groep, die motiverende gesprekken met me voerde, tips gaven en ook stukjes met ons mee liepen etc.

En ik wil ook Rebecca bedanken, ze was mijn steun, mijn haas en liep ondertussen haar 2e keer Nijmeegse 4*50 *respect*. Ze had heel veel tips. Bijvoorbeeld, ze wist waar het prettig was om te rusten of waar mentaal voor te moeten bereiden op lange stille stukken. Waar laatste watertappunt was voor een lang stuk. etc etc etc

Mijn mams voor het binnen halen, mijn man voor zijn geduld en zijn humor en lieve berichtjes... Sorry collega's van Dre, dat ik hem dagen lang gestrest rond heb laten lopen bij jullie

We hebben het beiden gehaald. En als je vraagt aan mij wat ik over heb gehouden van de Nijmeegse dan is dat natuurlijk een bijzondere herinnering, een kruisje van de Nijmeegse als bewijs en gille de la tourette ;)

Dag van Groesbeek

Langzaam laat ik mijn benen van het bed af glijden en op moment dat ik wil gaan staan zeg ik heel droog: "Ja, ik heb kuiten, de spieren hebben zich gemeld" Elke ochtend starten we met een senseo, en dit keer neem ik iets meer de tijd om daar van te genieten. Dre is stil (moet werken dus moet slapen) maar een collega die heeft zich wel al gemeld zoals elke nacht (nachtdienst) en die heeft weer leuke motiverende teksten. Ik kom nog in mijn schoenen, maar bij het staan merk ik toch wel een klein probleempje. Ik kan niet op mijn hielen staan van de pijn. Beetje geleerd van de dag ervoor dat ik daar misschien wel doorheen kon gaan lopen, maar de pijn was toch wel behoorlijk meer dan de vorige dag. Maar ik geef niet op, ik ga er toch voor. Stoppen kan ik altijd nog en zo ver is het nog niet. Een van de snelle lopers loopt er 1 ruim het eerste half uur mee. Hij leid me af, zitten gezellig te babbelen. Rebecca loopt wat voor ons en ik doe mijn best weer om het bij te houden. Vandaag weer iets lastiger dan gisteren. Als de snelle loper op zijn eigen tempo verder gaat zie ik het even niet meer zitten. Ik kon Rebecca niet bereiken, kon geen stap sneller doen om haar weer bij te benen en ik kon nog steeds niet op mijn hielen staan/lopen. Dus heb ik mijn mp3 speler gepakt en die aan gezet. En dat werkt. Wonder boven wonder kon ik die pijn wat naar achteren drukken en focus op de muziek houden. En na anderhalf uur had ik het idee dat ik weer mijn hielen kon gebruiken bij het lopen. De zon komt op en ik wil eigenlijk er een foto van maken. Maar foto maken tijdens lopen is ook niet mijn sterkste punt. Rebecca geeft pauze aan en ik zie al een rustpunt. Snel pak ik mijn telefoon en maak dan toch die foto's. Deze stop ga ik nooit meer vergeten door de warme deken die om me heen werd gewikkeld. Verzorgers die dat actief bij de wandelaars doen om te zorgen dat ze warm blijven omdat het nog zo vroeg is in de ochtend en het prachtige uitzicht van de zon die op komt.

 De wandeling gaat verder... In de lus zie ik ineens een andere soort controle. Iemand wordt aangesproken waarom hij geen polsbandje heeft.... Hoe het verder is gegaan met diegene weet ik niet, want ik loop natuurlijk door. De gewone controle posten zijn mensen die je kaartje knippen en stukje achteruit lopen zodat jij niet hoeft te stoppen met lopen. Zo bijzonder. Ik zie veel bijzondere dingen onderweg overigens. Mensen die elkaar helpen, moed in spreken. Handje vast houden of zelfs ondersteunen bij het lopen. Het is duidelijk dat het steeds zwaarder wordt naar mate we dichterbij de laatste dag komen.  Er is een politiegroep die we 2 dagen achtereen zien en daar loopt er 1 van mank (vermoedelijk van de pijn). Al 2 dagen... Maar hij heeft een grote speelgoed waterpistool en vermaakt zich door met name kinderen nat te spuiten en hij heeft de grootste lol lijkt wel. Deze dag is voor mij het zwaarste door mijn voeten. Die spierpijn van de kuiten had ik na 10 min er al uit gelopen, maar die voeten.. Dre vraagt aan me hoe het was gegaan de start.  Ik geef hem de volgende omschrijving: "bijna alles werkt prima, geen centje pijn, behalve die voeten.... Die voeten waren eerste uur hell en daarna nog een tijdje het voorportaal van hell" Waarop hij heel droog zegt: "oh, dat klinkt niet best, voorportaal van hell" Berg en dal heuvelen gingen me redelijk goed af. Ik vind het wel erg gaaf om te lopen waar ik een half jaar geleden heb hardgelopen (7 heuvelen loop) Gisteren werd er nog gesproken over de heuvelen dat ze toch wel pittig waren, maar ik dacht * daar ben ik half jaar geleden rennend overheen gegaan, moet lukken wandelend * Nou, na al 2,5 dag Nijmeegse voelt alles zwaar aan, maar de afwisseling van spieren gebruiken ervaar ik als plezierig. Ook dat ik weet dat het nooit meer ver kan zijn is een geruststelling. Maar toch lijkt er geen eind aan te komen. Dit is de dag dat ik toch wel met tranen over de finish ga en ook nog eens moest haasten omdat de bus maar 1 keer per uur rijdt. Laatste 100 meter neem ik al afscheid van Rebecca die snapte dat ik door wilde lopen voor de bus. Dan nog over het plein van de Wedren door de mensenmassa zien te komen. Ik riep maar "sorry, ik moet een bus halen, pardon"  Dat doe ik dus nooit meer, haasten voor een bus tijdens de Nijmeegse. Mijn moeder hoorde mijn verhaal aan en denkt meteen dat ik de laatste dag niet meer ga lopen. Maar ik zelf ben nog niet zo ver om aan de volgende dag te denken... Op de camping wordt er een bak met koud water gebracht voor mijn voeten en ik dompel ze onder ...... Tijdens het onder dompelen denk ik ineens: Misschien moet ik weer naar de blarenprikkers... Misschien zit er toch meer onder dat tape. Eerder dacht ik, wat je niet ziet is er niet. Maar ik heb toch het vermoeden dat ik iets moet, want dit is niet goed. Ik heb zoveel last gehad van de voeten, dat moet anders kunnen...
Bij de blarenprikkers halen ze de tape er van af en constateren ze nieuwe blaren onder de oude. Ze hebben ze allemaal weer geprikt (na wat huid weg te hebben geschaafd om erbij te kunnen komen).... Nieuwe tape... And good to go. "Even nieuwe hielen gehaald" zeg maar... En op dat moment realiseerde ik me dat ik dat gisteren al had moeten laten doen.... Ik heb mijn manneke paar keer gebeld, uiteraard snikkend, maar naar mate de tijd voorbij ging ging het beter en nu net kon ik weer lachen en kon ik melden dat ik de laatste dag ook nog zou gaan proberen.

Dag van Wijchen

2 uur... de wekker... Roze woensdag, dus ik trek mijn roze outfit aan... Nog even iets echt roze gescoord op maandag in Nijmegen. Mijn sweety meld zich ook weer, die heeft de wekker ook gezet om me succes te wensen. Vandaag rij ik met de mannen mee, Evan en Marc, naar startpunt, dat is een stuk relaxter dan met de bus. Vandaag was het de eerste stuk even kiezen op elkaar. De blarenprikker had nog zo gezegd dat ik er nog wel last van zou hebben. Nou, dat klopte ook.. Maar.. ik weet nu wel wat ik de komende dagen nog kan verwachten aan pijn bij de opstart. Het is te doen. Wederom vaart er in. Rebecca waarschuwt me voor een saai lang stil stuk waar het beste moppie muziek werkt en verstand op nul en blik op oneindig. Zo gezegd, zo gedaan. Man wat een lang stuk zeg! Beetje achter politie aan hobbelen voor een lekker ritme (wederom voor mij net wat aan de snelle kant) Ik ben dan ook erg blij op het moment dat Rebecca sokken wisselen aan geeft . YAY, zitten.... Schoenen uit... sokken uit... Even voetjes laten drogen,...En even appen met mijn sweety En alle berichten lezen van iedereen en proberen wat te antwoorden. Het zijn er te veel om allemaal te antwoorden. Ze doen me wel erg goed. En dan gaan we uit de lus (van de 10 km extra voor de 50) en daar wachtte 1tje van de 40 km (Lianne) van de groep op ons. Zij heeft haar zusje achter moeten laten die niet met haar mee kon in haar tempo. Het is heel naar, maar je moet niet te lang stil zitten, want dan koelen je spieren af met alle gevolgen van dien. Ook moet je binnen een bepaalde tijd binnen zijn. Haar zusje, Anouk, had veel problemen met blaren en ik snapte er alles van. Ze komt dan wel aangewandeld, maar precies toen wij weer in de benen moesten. Ze had het dan wel zwaar, maar ze liep ondertussen toch door op haar eigen tempo. Bikkeltje. Met z'n 3e lopen is anders, net iets meer op zoek naar de ander, maar gaat eigenlijk prima.
Ik weet niet meer waar we zijn, zo erg, maar het is wel o zo fijn. Rebecca heeft een vriendin die in een dorpje aan de kant staat toe te juichen. Voor ieder een stoel en voor ieder een koude Jilz!! OOOOH.. genoten! Nog iets van 10 km te gaan, dus de teva's gaan weer aan ;)
Meteen beiden gewaarschuwd dat ik ietsjes minder hard ging op die dingen, vooral inhalen ben ik op teva's minder goed in. Maar wonder boven wonder hou ik ze bij. Met verbazing naar ze zitten kijken hoor, zo een hoog tempo en nog zitten appen-bellen. Dre zei al dat ik in de leer moest bij Rebecca daarvoor. Ik ben veel te bang dat ik daardoor langzamer ga of dat ik struikel.. In de dorpjes is het leuk om te wandelen. Het is er dan ook feest en zo wordt ik afgeleid van alle pijntjes en is het genieten geblazen. Er valt veel te zien en geregeld muziek. "met bloed zweet en tranen" is er 1 die we veel horen of de "YMCA" waarbij we natuurlijk trouw de handen in de lucht gooien en de letters uitbeelden massaal. Ik begin de Nijmeegse steeds meer te begrijpen. Dit doe je niet even en het is werkelijk waar een feest in elk dorp. Een bijzondere ervaring.
Bij de finish van deze dag wachten we op Anouk die het zwaar heeft onderweg. Ze blijkt toch door te zijn gelopen en ze komt op tijd binnen! Echter kiest ze er voor om de volgende dag niet te starten, ze vind het genoeg zo.Vloeken en mopperen is toegestaan tijdens deze dagen zegt Rebecca, iedereen snapt je en ervaart ook het zelfde in meer of mindere maten. De meest originele serieuze gemopper die ik hoorde die dag was: Ik heb zelfs blaren onder mijn oksels! Terug op de camping worden we weer erg goed opgevangen! Eten is erg lekker en ik eet volgens mij voor 2. Volgens mijn app hebben we op 1 dag 3500 calorieën verbruikt. Dat is bijna niet bij te eten onderweg... De man van Lianne  komt speciaal voor haar om haar blaren te verzorgen. Hij is echt een schat, hij heeft die van meerdere lopers behandeld, ook die op mijn grote teen... Vroeg douchen en slapen... wekker gaat om..... 2 uur

Dag van elst

Om 2 uur dus... de wekker. Echt, wie heeft dit bedacht... Van slapen is niet veel gekomen. Wel beetje liggen dutten hier en daar een uurtje. Alles was al klaar voor vertrek. De heuptas was gevuld met water frisdrank en eten en.... jawel... teva's Ik ben namelijk toch echt bang voor die blaren en neem ze dan mee voor reserve. Je weet maar nooit.
Marc heeft bijna de bus gemist.... Hij was te laat wakker geworden, wel door mede loper van onze groep gewekt omdat het verdacht stil bleef. Bus wil vertrekken zonder hem, waarop ik verzoek nog een minuutje. maar ze zijn stellig: eigen verantwoording. Maar tijdens de discussie die ik voerde met de chauffeur komt hij net aan hobbelen. Hij heeft veel geluk..
 Half uur later(!!) komt de bus op bestemming aan, en vanaf dat punt moeten we nog 10 min lopen. Meteen weet ik dat ik met een snelle loper loop naar de start, kan hem nu al niet bij houden. Rebecca was al vooruit gegaan (fiets) en ze staat klaar met de koffie. Door de bus hebben we maar 5 min voor dat het begint dat we even kunnen genieten van het feest van de opening van de vierdaagse en mijn sweety is wakker en heeft al zitten chatten met me en volgde de live beelden op tv. We gaan van start en heel handig lopen we aan de zijkanten. Er zijn veel mensen die staan te juichen aan de kant, of op de weg waar we moeten lopen. Uiteraard zijn er velen onder invloed van alcohol. Wat bleek nou, alle kroegen blijven ook gewoon open overal op de route. Tempo ligt wat hoog, maar ik wist dat dat echt wel moet. We lopen tussen de 5.5 en 6 km pu. En dan... gaat het regenen. Zo gehoopt dat dat niet zou gebeuren, maar helaas. Ik heb een regenjasje bij me en die gaat aan. Rebecca en ik proberen ons aan een schema te houden. 3 uur lopen en 15 min pauze. Maar dat wordt naar mate de tijd verder loopt toch elke 2 uur even 15 min (en lunch 30 min)
De geweldige app van de Nijmeegse doet het deze dag nog (maar daarna is ie het spoor bijster wat betreft de kilometers en gelopen tijd, en ook de berichten...)
Onderweg komen we nog iemand tegen die oorspronkelijk werd verwacht op de camping, maar door omstandigheden de dingen anders liepen en een andere plek had en gelukkig wel gestart was. Rebecca ziet overigens meer mensen die vorig jaar ook gestart waren. Onderweg is het wel erg leuk. Mensen staan je aan te moedigen, kinderen staan aan de kant om een dropje aan te bieden of een ander snoepje. Mensen staan met stukjes komkommer, meloen of andere lekkernij aan de kant aan te bieden.
Helaas komen mijn blaren toch doorzetten ondanks de zooltjes. Rebecca bericht haar goede vriendin op de camping en via onze verzorgers wordt er een afspraak bij de blarenprikkers gemaakt voor me. Het was goed ingeschat van me, want ik had aan elke kant van mijn hielen wel een blaar...  Laatste 10 km heb ik op mijn teva's gelopen. Een tip van de teva lopers was: hou je sokken aan, anders loop je blaren! En zo liep ik heel charmant op mijn teva's met blauwe sokken aan. Maar geloof me dat het me niets interesseerde op dat moment! Om 15:19 zijn we bij de finish. Rebecca geeft een grote grijns en zegt: "maak jij je nu nog zorgen of je wel binnen de tijd loopt?" Een uur en 41 minuten voor de maximale finishtijd zijn we al binnen. Mijn broer vraagt me of ik de andere 3 dagen ook ging halen. Daarop antwoord ik dat dat ligt aan de blarenprikkers ;) Eigenlijk omdat ik nog niet aan de komende 3 dagen wil denken, ik leef per dag en geregeld zelfs van rustpunt naar rustpunt
Eenmaal terug op de camping hebben we lekker eten gekregen en ben ik op de fiets naar de blarenprikkers gegaan (lees, 150 meter verderop, is mij te ver lopen) gedoucht, met mijn sweety gebeld en slapen maar... Immers gaat de wekker weer om 2 uur....

paar dagen voor de nijmeegse

Op zaterdag vertrokken we al. Camper mee van Rebecca haar ouders. Oh wat een luxe is dat zeg! Met ook een paar ligstoelen die al automatisch je benen omhoog gooien als je gaat zitten. Briljant!

Rebecca had me thuis al bericht of ik een fiets heb die ik mee kan nemen voor in Nijmegen. Ahja, ik heb wel een vouwfiets. Het blijkt 20 min te fietsen zijn vanaf de camping. Nou, vouwfietsje is dan 25 min. Ik ben blij, ik vind fietsen na lange wandeling lekkerder dan met een bus te moeten reizen. Helaas past de mountainbike niet in onze auto, anders had ik die wel mee genomen..

Eenmaal op de camping zag ik de persoon wie er maar 20 min over doet... En toen realiseerde ik me al dat het 35 a 40 zou zijn. Vouwfiets 5 a 10 min erbij... Oke, dat is niet te doen op een vouwfietsje. Heerlijk eigenwijs heb ik dat natuurlijk nog wel getest op maandag, dag voor start van de Nijmeegse. 45 min... Besloten om maar een blarenpas te kopen bij de camping ;) (is een buspas tijdens de Nijmeegse). 

Het is een leuke groep mensen waar Rebecca al goede contacten mee heeft.

In de avond worden de leuke verhalen gedeeld en moed ingesproken bij de debutanten en op de dag wordt lekker uitgerust, immers staat er een flinke klus voor de boeg. Op maandag komen de laatste aan die mee lopen die bij deze groep horen. Zo even geteld zijn er 5 lopers op de 50 (3 heren en Rebecca en ik) en 3 lopers op de 40 km (2 dames en 1 50 plusser)

Van deze groep zijn er 2 debutanten. Een van de dames op de 40 km en ik zelf. En zo werden we ingedeeld volgens een voetbal opzet door de heren en werd er maar geroepen dat de debutanten zich nog moesten bewijzen..  De "regels" waren simpel. Voor de Nijmeegse deden de lopers de vaat en tijdens de Nijmeegse deden de lopers absoluut niets behalve lopen... Nou, daar kon ik me wel in vinden :D Maandag was spannend, zouden we wel kunnen slapen? De wekker ging immers om 2 uur in de nacht...

Ik had mijn broer de naam van de app toegestuurd waarmee hij mij kon volgen (hij heeft immers geen facebook) reageerde hij 2 dagen later heel droog "wtf!!! Je loopt de 50????"
Tja, als ik zo iets doe, doe ik het wel goed natuurlijk ;) Hij heeft wel een big smile op mijn gezicht gebracht. Maar of ik het ging redden was ten tweede natuurlijk..

trainen met zooltjes

Vol goede moed begin ik op maandag ochtend aan de wandeling. Planning: 30 km. Route: Van huis naar Hilversum en weer terug naar huis. Het zou een beetje gaan regenen...
Ik heb met Kitty afgesproken, ze wacht me op bij Hilversum. Dit is een goede motivatie om op tijd te lopen. Dus ik hou mijn tempo er goed in. Maar het regent... En het blijft regenen. Bij de koffiestop bij de tankstation op de route vraag ik de dame achter de kassa om een vuilniszak om te gebruiken als poncho. Die heeft ze :) Inmiddels regent het harder.. Om vervolgens weer te gaan miezeren. Maar ik zit op een tijdsschema dus ik loop door. De zooltjes, dat is echt wennen. Al 2 weken aan gehad, maar het blijft vreemd aan voelen. Ik loop wel lekker snel maar bij Hilversum voel ik ineens een probleem.
Een groot probleem. Mijn voeten zijn nat. Niet een beetje vochtig van transpiratie, maar echt nat. En dat mag niet met deze schoenen. Ik tref Kitty bij Starbucks en tot mijn spijt moet ik de training op stop zetten na maar 15 km. De schoenen zijn door en door nat en natste deel zit voor bij de tenen. Ze zijn dus lek de schoenen. Om geen schade aan mijn voeten te lopen stop ik en ga ik dezelfde dag nog naar Bever om het te laten zien en om advies/oplossing te krijgen.
Kitty en ik gaan gezellig samen lunchen :)

Bever had maar 1 oplossing, omruilen voor nieuwe schoenen. (de gore tex is beschadigd
) Maar ze waren niet op voorraad. Sterker nog, ze hadden nog maar 1 paar... In het magazijn, maar wel mijn maat. Dus deze besteld.. En ze waren ook op tijd binnen. Bever bedankt!! Ik kon ze niet meer inlopen, maar ik had al ervaren dat bij de Solomons dat niet hoefde, het inlopen...

zooltjes

Die blaren zitten me in de weg. Na wat advies van google kom ik er op uit dat ik naar een podoloog moet omdat het drukblaren zijn en geen schuurblaren. Maar om een afspraak te krijgen op een korte termijn is nog een hele uitdaging. Maar het lukt.. Dus ik vol goede moed daar naar toe. Of ik van boven naar beneden alle dingen kan noemen waar ik last van heb.. Of lange tijd last van heb gehad. Of zwakke punten zijn... En oorzaak.. Jeeeez, ik voelde me ineens een oud mens.
Ik begin met mijn rug, die wervels schieten nog wel eens uit hun positie. Ontstaan door incident op werk.
"Oh u bent toen gevallen?" Ahja, zo zou u dat kunnen noemen...
Heupen, ik kon paar maanden geleden ineens niet meer staan. Oorzaak? Eh... Diagnose? Eh... Geen idee, maar het is opgelost (fysio)
Nou, stukkie lager, de knieën, tja, chondropathie..
Enne.. handig voor bij de zooltjes rekening mee te houden, ik voel deel van mijn grote teen niet.... Oorzaak? Het was een beetje koud op de Kilimanjaro.

Ze vroeg of ik bij de fysio onder topsporter geplaatst werd. Ik heb haar geloof ik wel 10 sec aan gestaard en ik dacht: De podoloog heeft zeker mijn achterwerk nog niet gezien. Ik vertel haar geen idee te hebben wat de fysio dacht, maar dat ik geen topsporter ben.

 Ik heb holvoet en dat ik de eerste 30 km geen blaren liep verbaasde haar niet. Tot die tijd kunnen je voeten het corrigeren, daarna zijn ze te moe. Aaaaaaah....
En dat ik klink als een olifantje als ik loop komt ook door holvoet.
Oplossing: zooltjes...